مهر ماه نامهربان

مهر ازلی نسروده ام

ترنم دل انگیز نوبهاری...

آنگاه که چشم در دیده هایت افکندم

شکوفه های وحشی نگاهت دلم را رام و خام کرد

اندیشه هایم وامدار مهر و وفایت گردید

آه ... آو و دریغا...

کاش می دانستی چه طوفانی در دلم برپاست

وقتی که از هیاهوی شهر

فریب جادوهای افسون تو می شوم

سکوت میکنم و غرق در گذشته ها

و غریبانه ... خاطرات کودکی هایم را در آغوش تو می یابم ...

آغوشت را باز کن

تا رها از این وانفسا به اوج رهایی دست یابم

و رهایِ رها...

و آزاد پر بکشم تا به او برسم ...

تو بوی او را می دهی

ای نوستالژی غریبانه من ...

تقدیم به ناشناس ترینم ...