وادی غفران و عشق

و آن هنگام که جز دود و جز سیاهی در سیاهه چشمانت چیزی دیده نمی شود

وقتی کسی ارام و رامت نمیکند

تنها اوست که با نامش و یادش و رحمتش سیراب از طمانینه و ارامشش  می شوی

و این همان روزی است که باید عطش روح خود را سیراب از ندای 

العفو العفو

الغوث الغوث کنی

باید با آب دل و اشک جانت 

چرک جان را بشویی و بیایی

این جا وادی عشق است

وادی غفران است

الهی العفو العفو

موضوعات مرتبط: دلنوشته های شخصی